Dag 7, 92 km, un ola de calor !

Stralend weer deze morgen aan de start. De etappe waar we het meest schrik voor hebben, en rekening houden met een dipje. We moeten over een pas van 1500m, en we zitten op goed 870m. Het eerste half uurtje was het fris aan de billen, maar vanaf dan begonnen we aan een klim die ruim 29 km zou aanhouden. Gemiddeld tussen de 6 à 9 %,maar met een paar pieken tot 12%. Die 20 kg bagage teveel werd hardstondig vervloekt. Onderweg werden we een paar keer tijdens het rijden langszij "geïnterviewd " door een met de auto caminerend bejaard stel, " en of we al eens de voet aan de grond moesten zetten tijdens de klim ?" Wij gunden hen dit plezier niet en we topten uiteindelijk rond de middag, in een aangename 20 graden. Het cruzo del fer staat op die top als kantelpunt voor de pelgrim. Aan die cruzo del fer is het traditie om iets achter te laten, heel vaak een verwijzing naar het waarom van je trip, of een voornemen. Toen kwam een kilometer lange halsbrekende afdaling, waar je maar best niet aan je materiaal gaat twijfelen. Je laten gaan en toch weer intijds remmen, mijn respect voor die ronderijders wordt nog groter. Beneden bleek de temperatuur intussen 33 graden ! Van uitersten gesproken gesproken : eerder deze week 3 en nu 33 ! Van uit Afrika komt woestijnwind het land schroeien, en spreekt men meteen van een hittegolf, of un ola de calor. Het landschap vandaag was het mooist en meest verscheiden totnogtoe. Naarmate we stegen maakten bomen plaats voor struiken, en op de hoge pas, bloeide de brem en heide, en veranderde de bergen in geel en paars, een uniek gezicht. De geur van bloesems wisselde tussen de bergflora en de aanstekelijke geur van vlier in bloei. In de vallei beneden staat bij een kerkje een werkman water te sproeien, waar ik dankbaar gebruik van maak om onze bidons te vullen met koel fris water. Het kerkje, hoewel nergens vermeld, bleek binnengingen een koele oase van rust en een streling voor het oog. Dit soort ontdekkingen maakt de trip meer dan waard. Het trappen gaat steeds beter, en finaal bouwden we weer wat reserve op voor de resterende dagen, geen luxe gezien de aangekondige aanhoudende hitte. We overnachten in een piepklein gehucht met een Hostal voor pelerinos, en eten doen we nu een paar huizen verderop in een kleine herberg, uitgebaat door een spaanse Hollander, die zowat 10 jaar geleden naar hier kwam per fiets op bezoek bij zijn ouders, en die besliste op deze route een herberg uit te baten voor de pelgrims. Hij bevestigde dat hij de Camino in de laatste jaren zag groeien. Voorheen vooral Belgen, nu vooral Nederlanders komen voorbij. Naarmate het einde nadert, met nog 200 km te gaan, begin ik ook te beseffen dat dit kleine avontuur ineens voorbij zal zijn. Blijven afzien en blijven genieten, daar blijken we allebei nog voor te gaan. Klimmen is vechten, dalen is genieten en je klaarmaken voor de volgende klim.