Dag 10, 45 km, De queeste volbracht

Deze morgen zorgeloos opgestaan. Vandaag rest ons nog een goede 30km te gaan. De lucht is regenzwanger, dus besluiten we voor dit laatste stuk te starten met de regenkledij over onze fietskledij heen. De traditie wil blijkbaar dat de pelgrim onderweg zijn zorgen achterlaat, en net voor hij de stad binnen komt, zich ook van stof ontdoet. Jacobus moet gedacht hebben dat de moderne pelgrim lak heeft aan traditie, en heeft zelf het initiatief genomen. Nauwelijks een paar km weg en we krijgen de volle lading. Water valt met bakken uit de hemel, terwijl het parcours nog steeds van het ene "klimmetje" naar het andere golft. We rijden de hele tijd doorheen grote eucalyptusbossen. Door de regen gaan deze bossen aangenaam geuren. Momenteel is alles groen, maar de brede brandgangen tussen de partijen bos, verraden dat het zomers heel droog kan worden, en er gevaar voor bosbrand is. Gelukkig bleef het zacht waardoor het enige ongemak de volgelopen fietschoenen zijn. Uiteindelijk krijgen we in de verte de torens van de kathedraal te zien. Dit was en is voor de vele duizenden pelgrims het teken dat het einde van de reis nabij is. Nog even doorbijten. Als ware het de ultieme test brengt een steile klim over natte glibberige kasseien ons naar het hart van de stad. In de stadspoort staat naar oeroude traditie een doedelzakspeler de pelgrims op te wachten bij hun laatste stappen voor ze op het grote plein voor de kathedraal Sint-Jacob te zien krijgen die hoog van op de toren al de emoties stilzwijgend overschouwt. Hier valt een traan nauwelijks te onderdrukken, en samen met vele andere pelgrims, overvalt ons een gevoel van voldoening. Zovele nationaliteiten, uit alle uithoeken van de wereld komen hier samen, en delen op de een of de andere manier het mystieke gevoel dat al zovele eeuwen bestaat. Al gauw komt ook de heimwee naar de voorbije tocht, naar de belevenissen onderweg. Tevredenheid over het welslagen, maar spijt dat het voorbij is. Nu pas durven we elkaar bekennen dat we vertrokken zijn met veel vragen over het welslagen van de reis. En al snel laat zich de vraag naar een vervolg horen. Voor de echte pelgrim eindigt de reis pas zo'n 30 km verder bij de zee, waar hij volgens de traditie zijn schoenen in de zee moet gooien. Na het oppikken morgenvroeg van de huurauto waarmee we naar ons startpunt moeten terugkeren, rijden we ook naar Cabo finisterre, het einde van de wereld, maar niet om onze fietsen in de zee te gooien, daarvoor hebben ze ons veel te goed gediend, maar om nog even weg te dromen voor de terugreis aan te vatten.